شبانه

وقتی عزیزی میمیره آدم میفهمه که این دنیا ارزش این همه حرص خوردن های بی دلیل رو نداره ما هممون یه جسم فانی هستیم ... امروز من اینو فهمیدم دیدم باز تر شده دیگه برای چیز های کوچیک با دیگران بحث نمیکنم دیگه نباید بیخودی هر حرفی از دهنم دربیاد ممکنه فرداش من نباشم ،تونباشی ،اون نباشه ... 

صدای توفان دیشب توی شمال بهم گفت برای مردن چقدر آماده ای؟ من گفتم دلم میخواد قبل رفتنم کسی از دستم دلخور نباشه یعنی هیچ وقت نمیتونم واسه مرگ آماده شم.اما واقعیتش مردن سخته جدایی از بابا و مامان سخته جدایی از شمال و هزار تا چیز جذاب دیگه...

بر گشتم به تهران ،کاش میشد اینجا بهت نزدیک تر باشم واقعا چند سالی  هست چند سال نوری فاصله گرفتی ازم ، باز هم التماس میکنم برگرد ...کاش میشد مثل 16 سالگی تورو  نزدیک تر از رگ گردنم حس کنم.

گویا همیشه حق با شماست.

شاید امروز  دلتنگی من زیاد شده ، همیشه ترس اینو دارم بعد از رد کردن بحران های زندگیم دوباره نتونم شرایط رو مثل قبل کنم .

من بار ها توی دلم بار ها التماس یکی رو کردم اما فایده نداشت من التماستو کردم گفتم شرایطم خوب نیست تنهام نذار ، ببخش ، اشتباه کردم...همه که مثل تو نیستن بدون اشتباه ، اما باز هم مثل قبل نشد دلم میخواد حس 16 سالگیمونو رو داشته باشیم اونجا که عاشقونه باهم بودیم ....

با هم کنار خیابون به ماشین ها نگاه میکردیم تا سرویسم بیاد ، داخل سرویس کم بودی اما هر لحظه حست میکردم درست بر عکس الآن !

قبول دارم همه ی آدم ها یه روزی از هم فاصله میگیرن ولی مگه تو آدم بودی لعنتی, هیچ وقت مثل آدما نبودی باز هم میگم لطفا ازینی که هستی دور تر نشو ، تنهام نذار ، ...

پس نوشت: تو این شهر لعنتی ، خدا کمه